We zijn waardevolle zielen

Woorden hebben hun eigen waarde, zowel qua betekenis als hun frequentie. Hoe vaak staan we hier bij stil? Ga ik voor een doodlopende weg of een doorlopende weg, denkend aan een vaste of juist open mindset? Slechts één letter en een wereld van verschil.

Mijn moeder
Gisteren was het 49 jaar geleden dat mijn moeder uit het leven stapte. Ze koos, al zal ze dat zelf op dat moment misschien anders ervaren hebben, voor de doodlopende weg, weg van het huidige leven. Als haar oudste dochter had ik mij sterk aan haar verbonden en dat maakt dat ik regelmatig reflecteer op haar en mijn eigen levenspad.

Ondanks het feit dat ik haar keuze volledig respecteer en ook grotendeels begrijp – ze leed onder de beperkende regels als vrouw in het patriarchale systeem – leefde ik vooral als kind, met de pijn van het gemis. Onze gezamenlijke wereld was ruw uiteengereten. Geen moeder, geen voorbeeld, geen baken meer, om op terug te vallen. Aan wie kon ik mij spiegelen? Waar was ik nog thuis?

Synchroniciteit
Terwijl ik dit schrijf, dwaalt mijn blik naar buiten en stopt bij de rijkbloeiende paarse bolchrysant op de tuintafel. Net op dat moment valt daar een takje met bloemetje uit. Toeval? Is het een of haar boodschap dat ik vrij ben en kan genieten van elk moment? Ik loop naar buiten en zie dat het bloemrijke takje nog twee knopjes bij zich draagt. Staan zij voor mijn nog onontwikkelde mogelijkheden tot groei? 

Herinneren
Komende dagen vieren vele mensen van oudsher Allerheiligen en Allerzielen. Dagen, momenten, waarop ze hun geliefden herdenken. Nooit eerder heb ik er zo bij stilgestaan. Misschien omdat ik anders ben opgevoed? Op zich wel mooi om ons even bewust te zijn van wie er vóór ons was, door wie wij nu zijn. Wij leven, omdat zij ons door generaties heen zijn voorgegaan. Een mooi moment voor dankbaarheid, voor wat ooit was. De één dankbaar voor iemands hele leven, een ander slechts voor het biologische gegeven.

Bewuste keuze
Iedereen heeft een verhaal en de keuze hoe daarmee om te gaan. Blijf je in de pijn, de overtuiging van het gemis en tekort of kun je los laten en zelf(standig) verder gaan? Ik heb gekozen om de hartverwarmende pareltjes, die mijn moeder door ‘haar zijn’ heeft gegeven, eruit te halen en te behouden. Daarnaast vind ik mijn eigen weg als vrouw, moeder, echtgenote, vriendin, leerkracht, coach en onderneemster. Ik ben thuis bij mijzelf en dat vormt mijn doorlopende levensweg. Wie herdenk jij?