“Ha Ruben, hoe gaat het?”
“Goed hoor, alleen mijn broer wordt met de dag vervelender, hij is aan het puberen. Heel vermoeiend!” Ruben, zelf 10 jaar oud, trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt mij veelbetekenend aan. “Sinds hij op de middelbare zit, denkt mijn broer dat hij thuis ‘the man’ of ‘the boss’ is. Nou, echt niet. Mijn broertje en ik worden regelmatig gek van hem. Altijd gedoe en dat is al lang zo, maar nu helemaal. En mijn ouders… Oef, die worden er ook niet goed van.”
Ik glimlach, hum een beetje en laat hem verder vertellen.
“Laatst kregen we ruzie. Mijn broer wilde stiekem wat lekkers uit de kast pakken. Mijn broertje en ik zeiden nog: doe niet! Maar Paul luisterde niet, bekte ons af. Ik weet niet meer wat er precies gebeurde, hij keek niet goed uit of hij verloor gewoon zijn evenwicht, maar hij liet onze glazen snoeppot vallen. Alle snoepjes lagen tussen de glassplinters op de grond in mijn moeders splinternieuwe keuken. Daar schrok Paul zo van dat hij viel. Bij die val molde hij ook nog een keukenkastje.”
Ruben valt even stil, alsof hij de scène weer voor zich ziet. Ik wacht geduldig.
“En omdat wij alle drie beneden waren, kregen we allemaal straf,” vervolgt hij. “Dus de rest van de middag zaten we op onze eigen kamer. Maar ja, daar wordt echt niemand beter van, ook het kastje niet.”
Vanonder zijn wimpers kijkt hij mij ondeugend en tegelijk meelijwekkend aan. Ik schiet in de lach. Hij heeft een punt. Maar ik begrijp zijn ouders ook.
Als leerkracht en coach heb ik al jaren ervaring met kinderen van alle leeftijden. Een dag per week werk ik vooral met basisschoolleerlingen, in mijn praktijk vaker met pubers of met ouders die zich soms even geen raad meer weten. Ouders die, ondanks hun liefde voor hun kinderen, af en toe vastlopen. Zeker als hun kinderen ouder worden en hun lichamen én monden groter worden, terwijl ouders zelf al genoeg aan hun hoofd hebben.
Het interessante is dat zulke voorvallen in vrijwel elk gezin voorkomen, in verschillende vormen. De vraag is niet of het gebeurt, maar hoe je als ouder reageert op zo’n onverwachte situatie, vooral als je net zelf met iets heel anders bezig bent. Wat zeg of doe je dan? Of laat je de reactie aan je partner over, als dat kan?
Hoe we reageren, is vaak gebaseerd op wat we zelf van huis uit hebben meegekregen. Het moment waarop je beseft dat jij nu de leiding hebt, kan best confronterend zijn. Vroeger waren je ouders de baas en moest jij luisteren, nu ben jij dat. Maar hoe pak je dat aan? Reageer je vanuit schrik of frustratie? Begin je te schreeuwen of probeer je het goed te praten? Of ben je in staat om meteen kalm en duidelijk te reageren?
Alle reacties zijn menselijk en begrijpelijk. Maar de echte vraag is: hoe voel je je later op de dag? Ben je tevreden met hoe je hebt gereageerd of blijft er iets knagen? En welk effect heb je bereikt met jouw reactie bij je kind?
Ben je nu zelf de ouder die je als kind hebt gewenst?
Heb je vragen of wil je een keer sparren? Stuur mij een bericht; karen@kr8stroom.nl Dan ontdekken we tijdens een gesprek of ik iets voor je kan betekenen.
0 Reacties