Afscheid van een era

Het is zo ver …
Al duurde het langer dan ze hoopte, Carien, mijn stiefmoeder is overgegaan. Nadat mijn vader zijn laatste adem had uitgeblazen, deed ze haar best om er nog iets van te maken. Tot ze drie weken later viel, haar heup brak en ze via ziekenhuis en revalidatiecentrum naar een verzorgingshuis moest.
Ze is nooit meer thuis gekomen.

Het is zo ver …
Duidelijk wordt dat haar lichaam en geest meer nodig hebben dan een kloppend hart dat haar levend houdt. Dag na dag maakte het heden steeds meer plaats voor … Ja, waarvoor eigenlijk? Contact maken wordt telkens ingewikkelder, al blijft de oude verbinding bestaan. De zorgzame, creatieve oma drijft met de weken, dagen en later uren, steeds verder van ons weg.

Het is zo ver ….
Het laatste wachten kondigt zich aan en na alle goede zorgen, wensen en dankbaarheidsgetuigenissen is ze stilletjes overgegaan. En al staan we nu met lege handen, ons hoofd vult zich met waardevolle herinneringen.

Het is zo ver ….
We nemen onze taken serieus en worden goed geholpen om Carien haar laatste eer te bewijzen. Maar hoe alert we ook zijn, natuurlijk gaat er iets mis! 😉 Op de kaart staat: overleven in plaats van overleden. Slechts één letter creëert een wereld van verschil …

Het is zo ver ….
Het valt even stil na mijn boodschap aan de andere kant van de lijn. Hoe brei je zoiets recht, zeker als de kaarten zijn verzonden en het al bijna n8 is? Natuurlijk wordt het opgelost. Gedane zaken nemen geen keer, maar DELA en de drukker gaan meteen aan de slag om ons nieuwe kaarten te bezorgen.

Het is zo ver …
Een mooi en persoonlijk afscheid volgt. We bewijzen Carien alle eer. En op het hoogtepunt staan alle kleinkinderen om hun oma heen en vertellen allemaal een persoonlijke herinnering. De jongste sluit de rij af met een pr8ige spagaat voor oma. Wat een rijkdom!

Het is zo ver …
Op de begraafplaats laat een hertje zich even zien. Misschien als groet van haar oude, geliefde thuis op de Damhertlaan? Het regent als we Carien vergezellen naar haar laatste rustplek, maar zodra we op haar plekje aankomen, begint de zon te schijnen. En even later dwarrelen de gestrooide bloemblaadjes, vergezeld door de zonnestralen, neer op hun eindbestemming.

Het is zo ver ..
Een era is afgesloten en ik mag het stokje als oudste van het nagesl8 overnemen. Het leven gaat door. We zijn dankbaar voor alles wat geweest is, omarmen het nu en kijken uit naar wat de toekomst ons te brengen heeft. Lieve ouders, dank jullie wel en rust z8.

ps. Met dank aan Anne van DELA voor haar waardevolle begeleiding gedurende de week en Jeroen op de dag zelf.