De gelaagdheid van rust: van het stille park in jezelf, via het systeem waar je uit komt, naar de kleine dagelijkse dingen zoals eindelijk weer een boek kunnen uitlezen.
Ze komt binnen zoals veel vrouwen die ik mag begeleiden.
Ze heeft een volle agenda, een actief hoofd en een groot hart. Ze is ondernemer, moeder, vriendin, dochter. Kortom, iemand op wie anderen kunnen bouwen.
Misschien herken je dat: je regelt, je zorgt, je draagt.
Je hebt plannen, ideeën en misschien wel een bedrijf dat je (mede) hebt opgebouwd. Je denkt vooruit, soms jaren. En ergens diep vanbinnen is er dat ene woord dat steeds harder fluistert: rust.
Hoe vaak zeg jij tegen jezelf: als dit project af is, als de kinderen groter zijn, als het wat minder druk is, dan neem ik tijd voor mezelf? En voel je stiekem dat je dat al jaren tegen jezelf zegt?
Stel je nu eens voor dat rust geen luxe meer is voor later. Dat je lijf aangeeft: tot hier en niet verder. Dat je merkt dat de verre toekomst waar je altijd op rekende, niet meer vanzelfsprekend is.
Dat is het moment waarop Joyce bij mij binnenkomt voor een opstelling. Een prachtige, krachtige, wijze vrouw, ongeneeslijk ziek. En boven alles: mens. Geen diagnose, maar een vrouw met een verlangen.
Drie gesprekken, één verlangen
Wanneer je vraagsteller bent bij een opstelling, werk ik altijd in drie stappen.
En soms, zoals bij Joyce, volgt er daarna nog een berichtje. Een klein zinnetje dat alles samenvat.
In ons eerste gesprek vraag ik haar:
“Wat is je verlangen?”
Er volgt een verhaal dat ik hier niet deel. Over haar bedrijf. Over plannen. Over de verre toekomst waar ze naar uitkeek. Over alles wat ze stukje bij beetje los heeft te laten.
Ze zoekt naar de juiste woorden.
Dan komt het eruit: “Eigenlijk verlang ik naar rust. Echte rust.”
Niet een middag op de bank hangen, maar rust in haar hoofd, in haar lijf en in haar hart.
Rust om te kunnen afronden wat afgerond mag worden. Om dingen achter haar te laten en zoals ze zelf aangeeft: “Een nieuw tijdperk te starten”, in de tijd die er nog is.
Als jij heel eerlijk bent: welk woord komt er bij jou boven als je al het ‘moeten’ even laat zakken? En wat zou er anders zijn als je dat verlangen niet nog eens tien jaar uitstelt?
Een week later is haar opstelling.
Ze komt binnen met haar vraag, maar zodra we starten weet ze even niet meer hoe ze die precies had verwoord. Dat gebeurt vaker. Zeker als er veel speelt, je systeem al op spanning staat en je bepaalde medicijnen moet gebruiken.
Na even zoeken komt ze er weer op en zegt ze met een ondeugende lach:
“Ik weet het weer. Mijn verlangen gaat over rust.”
Ik blijf bij dat woord.
Wat is rust voor haar?
Hoe ziet dat eruit?
Op mijn verzoek sluit ze haar ogen en zakt ze iets dieper in haar stoel. En na een korte stilte beschrijft ze een park. “Ik zie een park voor me waar bloemen weer gaan bloeien. Waar, na de winter, alles in eigen tempo tot leven komt.”
Door haar verhaal heen noemt ze een paar woorden die blijven hangen. We besluiten de volgende representanten* op te stellen in de ruimte:
*In een opstelling werken we met representanten: mensen uit de groep die een persoon, kracht of thema ‘vertegenwoordigen’ in het veld. Zij reageren niet op jouw verhaal, maar op wat ze lichamelijk, emotioneel of in hun houding voelen ten opzichte van jou en de andere elementen.
Al snel ontwikkelt zich van alles
Leven gaat bij de deur staan. Energie, Ruimte en Verdienen zoeken hun plek, terwijl de representant van Joyce in het midden staat.
En Rust?
Rust blijft rustig zitten. Ze gaat het veld niet in, want ze voelt geen enkele beweging opkomen. “Het is nog niet mijn tijd”, geeft ze op haar beurt vriendelijk aan.
Er valt een stilte.
Alle representanten voelen direct aan dat Rust met meer gelaagdheid spreekt. Al hebben ze geen idee van Joyce’s gesteldheid. En dat is een bewuste keuze.
Rust gaat hier niet over “even minder afspraken in je agenda”. Er zit een diepere laag onder. Iets ouds, dat verder teruggaat dan dit moment in haar leven.
De kleine Joyce en de kracht van rust
Op een bepaald moment zet ik Joyce zelf in de opstelling.
De representant die eerst haar plek innam, verandert dan als vanzelf in de kleine Joyce.
Daarna verschuift er nog meer.
Alsof we niet alleen haar leven zien, maar ook beelden uit haar vrouwenlijn: generaties waarin sterk zijn, volhouden en ‘zorgen voor’ de norm waren.
Afstand nemen van die kleine versie van jezelf en van wat je al die jaren trouw hebt meegedragen, is niet eenvoudig. Je voelt de hechting, de loyaliteit, de liefde. Ook als het je uitput.
Waar ben jij nog loyaal aan een oud beeld van jezelf? Aan een rol of verwachting die je allang bent ontgroeid?
Langzaam zien we Energie, Leven, Ruimte en Verdienen dichter bij Joyce komen staan. Niet als druk of prestatie, maar als steun.
Als een kring die zegt: “Je verdient het om je eigen waarde te leven, precies zoals jij bent.”
Dan komt Rust in de actie en laat een andere kant van zichzelf zien. Niet als een zacht dekentje, maar als een heldere, bijna scherpe kracht.
Rust loopt heen en weer en maakt een scheiding tussen vroeger en NU. Ze maakt duidelijk: tot hier en niet verder. Ze snijdt het beeld in tweeën.
Alsof Rust zegt: “Als jij vanuit jouw energie, jouw waarde en jouw ruimte wilt leven, dan heb je dat oude deel te laten gaan. Je hebt te stoppen met dragen wat niet van jou is. Het is tijd.”
Aan het eind van de opstelling zegt een van de representanten ineens:
“Het lijkt alsof er nu een nieuw tijdperk start.”
Dat zijn precies de woorden die Joyce in het intakegesprek gebruikte. Voor mij is dat het moment waarop ik weet: de opstelling is rond.
In gedachten zie ik haar park weer voor me. En de bloemen die opnieuw beginnen te bloeien.
Na de verhelderende, intense opstelling geeft Joyce aan dat ze wil ondertitelen, ook al spreken we normaal gesproken niet na. Dan vertelt Joyce dat ze ongeneeslijk ziek is en Rust dus zeker een gelaagdheid heeft. Zoals ik al schreef hadden de representanten deze informatie niet tijdens de opstelling, om hen niet te beïnvloeden.
Zij reageerden of bewogen puur op wat ze voelden in relatie tot haar en haar verlangen, niet op basis van haar huidige situatie. Dat is precies waarom ik vooraf soms bewust weinig laat delen. Zodat dat wat zichtbaar wordt, zo zuiver mogelijk is.
Een week later spreken we elkaar weer. Ik vraag wat ze opmerkt in haar leven na de opstelling.
Ze antwoordt:
“Eigenlijk heb ik niks om over te zeuren. Mijn hoofd is stil. Ik heb rust. Mijn lijf is nog steeds heel moe, maar vanbinnen is het rustig.”
Ze vertelt dat ze de opstelling heftig vond. Het afscheid dat daar voelbaar was, de grens die duidelijk werd gemaakt door Rust. Oud tegenover nieuw.
Hoe zou jouw leven eruitzien als je ergens ook zo’n innerlijke grens zou voelen, die zegt: tot hier en niet verder? Wat zou je dan vandaag al anders doen?
Het appje een week later
Nog een week later krijg ik een berichtje van Joyce: “Eindelijk weer een boek uitgelezen. Dat is me in tijden niet gelukt. Daar heb ik nu genoeg rust voor.”
Niet omdat haar situatie is opgelost. Niet omdat alles ineens makkelijk is. Maar omdat er vanbinnen iets verschoven is.
Er is ruimte.
Er is rust.
Er is een park waarin de bloemen mogen bloeien, juist in de tijd die er nog is.
Waarom ik dit met je deel
Misschien ben jij die ambitieuze moeder, die dit leest tussen twee afspraken door. Met in je ene hand je telefoon en in je andere hand de verantwoordelijkheid voor werk, gezin en alles daartussen.
Misschien herken je iets in haar verhaal, zonder dat je ziek bent.
Dat je altijd maar doorgaat. Je hoofd vol blijft, ook als je lichaam ‘stop’ zegt. Dat je diep vanbinnen verlangt naar rust, maar niet weet hoe je daar komt zonder alles uit je handen te laten vallen.
Een opstelling verandert je leven niet in één keer in een sprookje. Wel brengt het aan het licht wat er onder al je plannen en patronen speelt. Het laat zien waar je vastzit in oude beelden en waar jouw leven, energie en rust op je staan te wachten.
Met jou, de representanten en mijn begeleiding maken we ruimte voor wat gezien wil worden, zodat het rond kan komen. Zodat jij verder kunt, op jouw manier, in jouw tempo.
Wil je weten of een opstelling bij jou past of je direct aanmelden voor een opstellingenochtend?
Stuur me dan een bericht op karen@kr8stroom.nl.
Je hoeft het niet alleen te doen, wel zelf.
En wil je meer horen over het persoonlijke verhaal van Joyce? Hierbij de link: https://open.spotify.com/episode/3sVplDnTN4S61cUeknksVl?si=XPOek-VyQ6WaWIE458oc7Q
n groep 4 willen de kinderen geen Rommelpiet meer in de klas. Ze verzinnen borden,…
Ben jij ook een TE-kind: te ambitieus, te gevoelig, te vrolijk? In deze blog laat…
In deze blog deelt Karen hoe onverwachte ontmoetingen - met kinderen én volwassenen - laten…
Wat als je jarenlang hebt geleefd als ‘de lieve vrouw’, maar diep vanbinnen voelt dat…