Kun jij de wind beetpakken?

‘Hoe gaat het met je?’ vraag ik Kyona. Als schoolcoach heb ik de eer om met haar te werken. ‘Mijn oom is dood’, is haar naakte reactie, terwijl haar donkere ogen mij zowel uitdagend als verdrietig aankijken. Deze mededeling had ik niet verwacht op mijn vraag, die nog resoneert in de ruimte.

‘Wil je erover praten of ga je liever aan het werk?” vraag ik. Kyona kiest voor het eerste en steekt, na mij nog even gescand te hebben, van wal. Haar donkere ogen en steile, zwarte haren verklappen dat haar oorspronkelijke roots niet (alleen) in Nederland liggen. “Mijn opa en oma wonen nog in China en mijn oom die dood is ook”, vertelt ze.

Zelf ben ik ook enkele jaren geleden in China geweest en vertel haar dat ik het een indrukwekkend land vind.  Alice in Wonderland voelde ik me daar en verwonderde me over de taal en het schrift, de normen, waarden en tradities, naast een ongelooflijke hoeveelheid mensen, variatie aan culturen en die ongekende, heerlijke smaken van hun gerechten. Maar zeker de liefde van ouders voor hun kind, die delen we, al uiten we dat soms verschillend.

“Ik voel me verdrietig, net als mama.” Kyona vertelt dat ze één keer bij haar grootouders is geweest en daar veel plezier had met haar oom. Ik leg uit dat missen hoort bij raken, door de liefde die ze voelt. Dan komt Kyona ineens met een levensvraag op de proppen. “Kun jij mij uitleggen hoe het zit met de hemel en de hel als je dood gaat?” Ze stoot de vraag op mij af, terwijl ze verder geen spier vertrekt. Het lijkt wel of ik ongetraind in een bokswedstrijd ben beland.

“Tja, dat weet ik ook niet precies”, zeg ik, “ Zullen we …”, maar zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. “Hoe weet je of je in de hemel  of in de hel bent”, dringt ze aan. Mijn hersenen werken op volle toeren om een passende vergelijking te verzinnen voor deze pittige tienjarige. “Misschien kun je het een beetje vergelijken met hoe jij denkt en doet?” opper ik, terwijl Kyona mij verwachtingsvol aankijkt.

Je kunt aardig of lelijk tegen jezelf spreken, toch?” Kyona knikt bedachtzaam. “Neem bijvoorbeeld een toetsmoment. Je kunt tegen jezelf zeggen dat je je best gaat doen en vertrouwen hebben in jezelf. Maar je kunt jezelf ook onzeker maken, door te denken dat je het vast niet gaat lukken, want …. Begrijp je waar ik heen wil?” Kyona knikt bevestigend, toch is ze nog niet tevreden. “Maar als je dood bent, heb je geen lichaam meer. Hoe werkt dat dan?”

Ik geef aan dat ik daar geen eenduidig antwoord op heb, maar ze houdt aan. Ik vraag of Kyona de wind kan beetpakken. Ze denkt een seconde na, maar dan schudt ze haar hoofd. “Hoezo vraag je dat?” wil ze weten. Dan nodig ik haar uit om tegen een A4tje te blazen. Nog geen tel later vliegt het papier over de tafel. “Zie je”, probeer ik, “al kun je de wind niet grijpen, het effect is er wel. Zou het zoiets kunnen zijn? Zonder lichaam er toch een soort van zijn?” Het blijft even stil. Kyona kijkt me nog een keer aan, knikt dan bevestigend en ik haal opgelucht adem. 😉

Mijn missie is het bekr8igen van mensen jong en oud(er) en een van de plekken waar ik dat graag doe is op scholen. Via Happy op school begeleid ik opstellingen, geef ik training en coach ik zowel de leerkr8en als de kinderen, individueel, in een groepje of de hele klas tegelijk.
pagina: Happy op school.

n.b. Kr8stroom is een coachingsbedrijf dat als doel heeft om mensen op het vlak van denken, dromen, voelen en doen in beweging te zetten. Karen doet dit via reflectie op zowel de uiterlijke als haar innerlijke wereld. Alle uitingen zijn hieraan gerelateerd en alle interpretaties van derden zijn voor eigen verantwoordelijkheid.

ps. Elk woord met ‘acht’ erin krijgt van Karen het cijfer 8, als reminder aan de verbinding van hoofd, hart en buik. Dus kr8, m8, gesl8, leerkr8 en Kr8stroom, etc.