Bij mij zit Rick, de trotse vader van twee jonge basisschoolkinderen. Hoewel Rick inmiddels gescheiden is van de moeder, draagt hij haar een warm hart toe. Ze komen nog regelmatig samen voor de kinderen. Voor zijn werk is Rick soms voor langere perioden in het buitenland en daarom hebben ze destijds besloten dat de moeder de dagelijkse zorg op zich neemt. Zodra Rick thuis is, ziet hij de kinderen zo vaak mogelijk.
Rick spreekt zijn zorgen uit met betrekking tot zijn relatie met Sem, de oudste van zijn twee kinderen. ‘Weet je, ik begrijp best dat Sem bepaalde dingen niet leuk vindt, maar waarom moet hij dan altijd zo tekeer gaan? Als hij iets in zijn hoofd heeft en ik zeg dat het niet gebeurt, ontploft hij. Dat kan toch niet?! Laatst zaten we gezellig met zijn vieren pannenkoeken te eten. Er was meer dan genoeg, maar toen Sem zag dat ik er nog eentje nam werd hij ongelooflijk onredelijk boos en vertrok stampvoetend, na enige niet voor herhaling vatbare woorden schreeuwend, naar boven. Ik begrijp dat niet. Vertel jij me maar hoe dat beter kan.’ Vol vuur kijkt Rick mij aan, terwijl hij nu langzaam naar achteren beweegt.
Rick haalt nog meerdere voorbeelden aan en het wordt duidelijk dat ik een eerlijke, betrokken vader tegenover mij heb zitten die zielsveel van zijn zoon houdt, maar in een vicieuze cirkel qua aanpak is beland. We starten met een tafelopstelling met poppetjes. Rick kiest er twee. Als ik hem vraag beiden een plek op de tafel te geven is het even stil. Dan zet hij zichzelf en zijn zoon resoluut recht tegenover elkaar neer.
Wanneer ik vervolgens naar zijn kindertijd vraag, ontdek ik dat Rick als kind ook regelmatig als ‘vuurballetje’ handelde. Nu wil hij zijn zoon behoeden voor zijn eigen gelopen pad. Alleen weet hij nog niet hoe. Rick heeft moeite om de wijste te blijven, want Sem kan hem, hoe jong ook, flink triggeren. ‘Ja en dan gaat het bijna hard tegen hard. Ook al weet ik dat het niet verstandig is, het gebeurt steeds vaker en dat wil ik niet. Heb jij een idee?’
Door de tijd heen zijn we met vallen en opstaan volwassen geworden. In onze rol als ouder denken we dat we alleen als volwassenen acteren, maar niets is minder waar. We zijn gevormd door onze jeugd of we dat nu willen of niet. Om bepaalde patronen te doorbreken hebben we ons daar eerst bewust van te zijn. In de opstelling krijgt Ricks kindsdeel nu ook een plek en dat brengt hem inzicht.
Door enkele vragen beginnen bij Rick kwartjes te vallen en ontstaat er steeds meer duidelijkheid en begrip. Waar hij eerst nog redelijk achteloos de representanten van hemzelf en zijn gezin neerzette, neemt hij nu bewust het heft in handen. Stap voor stap krijgt Rick vat op de dynamieken binnen de twee systemen waar hij deel van uitmaakt. Er ontstaat rust door overzicht en na enig denkwerk neemt Rick een weloverwogen beslissing. Vol zelfvertrouwen verlaat hij mijn praktijk.
Loop je tegen jezelf of een ander aan? Geweldig. Zie het als een kans tot groei. We leven om te ontdekken en te leren, van en met elkaar. In mijn ogen zijn we elkaars spiegels en geven je dierbaren je de grootste uitdagingen om te groeien. Kom je er alleen niet uit? Een opstelling geeft je snel inzicht en de kans om een wederkerend patroon te doorbreken. Je hoeft het tenslotte niet alleen te doen. Wel zelf! En iedereen wordt beter van.
0 Reacties